Uzunca konuştuk dün akşam.
Sevdiğim kızdı, önceden.
Sonra n'oldu önemli değil.
Ama artık o kadar vasıfsız bir sıfata sahip değil benim için.
En yakınımda -ailemden sonra- onu hissediyorum.
Telefon açtım konuştuk işte.. Hava, su, seçim..
"Uzun zamandır şiirlerinden göndermiyorsun bana." dedi.
Üşendiğimi söyledim. Telefonun mesaj hanesine yaz, tık tık.
"Oku o zaman, hadi şimdi!"
Orijinalini oku be güzelim. Daha hoş.
Laf arası...
Kendimi Fecr-i Ati sanatçıları gibi buluyorum, dedim.
-ne alakam var adamlarla?
"Sanat şahsi ve muhteremdir..."
Ne muhteremi ulan?
Sanat şahsi ve münhasırdır...